Toen ik hier kwam was ik niet meer bij de realiteit. Er waren geen fijne dingen gebeurd en ik was ineens weg. Mijn gedachten waren anders ik dacht na over dingen die niet klopte. Ik werd angstig in sociale situaties. En durfde thuis niet meer van mijn kamer te komen, te bang om met mijn ouders te praten. Ik durfde niet meer naar mijn vrienden. Ik blowde heel de dag door maar dat werkte niet meer. Ik werd paranoïde elke keer als ik blowde en bleef als ik nuchter was in die enge vibe hangen. Ik dacht dat ik gek aan het worden was. Ik had al meerdere keren bij mijn voogd aangegeven dat het niet goed ging en dat er iets moest gebeuren maar dat duurde heel lang. Toen werd ik gesloten geplaatst en 3 weken later zat ik in Spanje. Nog steeds ver weg van de realiteit in mijn hoofd. Ik voelde me kut want wou zo graag weer zo vrolijk en spontaan zijn als vroeger maar er kwam bijna geen woord uit mijn mond en durfde niemand aan te kijken. Voordat ik weg ging was mijn ritme ook helemaal omgedraaid. Ik sliep pas om 7 uur ‘s ochtends en werd in de avond weer wakker. Ik had volgens mij al 3 weken geen daglicht gezien. Totdat ik hier kwam.
De eerste week ging moeilijk. Ik had mijn oude koppige gedrag nog wat ik de afgelopen jaren mezelf had aangeleerd. Ik kwam mijn bed niet uit. Ging in discussie over niks. En ging weg als ik ergens geen zin in had. Maar snel was dat klaar. Ik kreeg een gesprek over dat ik hier wel voor mezelf zit en als ik niet uit m’n bed kom dat ze mij dan ook niet hier konden helpen. En gelijk hadden ze. Ik moest nou eindelijk een keer ergens voor gaan en wou absoluut niet weer mezelf en mijn familie teleurstellen. Dus ik ging ervoor. Elke dag uit bed komen, aanwezig zijn, om 9 uur klaarstaan, waar ik de afgelopen 4 jaar geen doorzettingsvermogen voor had. Ik was elk moment nog wel angstig en het was moeilijk om een gesprek te voeren met mij. Maar langzamer hand ging het wel beter. Ik moest mijn gedachten controleren en veranderen wat best moeilijk is. Ik heb op dagen wel 100 x in mijn hoofd moeten zeggen ik ben oké, ik ben oké, ik ben Anne, en ik ben oké.
Anders zou ik weer afdwalen en gek worden. Na ongeveer 2 maanden was ik wat meer op mijn gemak en wat minder gespannen. Ik moest gewoon niet nadenken maar doen, als ik bang was voor een sociale situatie moest ik er niet over nadenken maar gewoon gaan. In mijn hoofd zeggen ik ben sterk, ik kan dit. Ook al voelde het helemaal niet zo. Toen ben ik terug gegaan naar Nederland en daar ging het weer slechter, ik durfde alleen met vrienden af te spreken als ik me lam kon drinken want dan was ik weer lekker mezelf, maar doordeweeks sloot ik me weer op in mijn kamer en kreeg in paniekaanvallen als ik bij mijn ouders was.
De laatste maand dacht ik bij mezelf dat ik er echt weer ff voor moest gaan, ik moest weer rust in mijn hoofd creëren. Ik ruimde mijn kamer op, stond weer vroeg op, mediteerde 2 x per dag, maakte weer muziek en ging naar buiten met mijn hondje en. En ik merkte dat het al veel beter ging en dat de angst minder werd. Voordat ik weg ging heb ik nuchter met een vriendin afgesproken en dat was best een grote stap voor mij, ik was zo gespannen. Maar ik veranderde mijn gedachten weer, ik ben sterk, ik ontspan, ik ben zelfverzekerd, ik ben mooi, ik kan dit. En het ging super goed! en het was supergezellig, ik was voor het eerst na een hele lange tijd mezelf weer en dat heeft mij heel veel vertrouwen gegeven voor nu. Ik ging hier met een veel minder gevoel van angst heen en heb er een goed gevoel bij. Ik ben nog niet waar ik wil zijn. En soms moet ik mezelf rustig houden. Maar ik heb al zoveel stappen gezet vergeleken met een halfjaar geleden en daar ben ik trots op. Ik zou graag nog willen werken aan zelfacceptatie en ik wil andere en mezelf vergeven voor de fouten die er zijn gemaakt. Ik zal het voor altijd bij me dragen maar ik wil er vrede mee hebben, vrede in mezelf.
Een van de meiden.