Even afstand nemen. En dichterbij mezelf komen.

Voordat ik naar Spanje ging, zat ik al bijna anderhalf jaar thuis. School lukte niet meer. Mijn ritme was weg. Alles voelde te veel. Zelfs boodschappen doen of mijn bed uitkomen kon soms al als een berg voelen. Ik had geen idee hoe ik mijn leven weer op moest pakken.

Toch wilde ik het anders.Ik wilde mijn HAVO afmaken. Later misschien architect worden.En dus vertrok ik in april naar Spanje, naar Under The Fig Tree – een plek met rust, structuur, geen social media en vooral: tijd om aan mezelf te werken.

De eerste weken waren zwaar. Ik was snel overprikkeld, had last van spanningen van anderen om me heen, en wist niet goed hoe ik moest zeggen wat ik voelde. Maar ik leerde. Dat ik rust nodig heb. Dat het helpt als ik even muziek luister, of gewoon in m’n eentje op mijn kamer zit.

Ik heb hier mijn dag en nachtritme weer beter op orde gekregen. Drie maanden lang werkte ik aan school. Aan mezelf. Aan het op tijd opstaan, taken doen, koken, boodschappen, omgaan met geld. En het werkte. Ik ontdekte ook dat ik soms moeilijke dingen uit de weg ga, vooral thuis – en dat dat me alleen maar meer in de knoop brengt met mezelf.

In een schrijfopdracht schreef ik een brief aan mijn ouders, waarin ik het zo uitlegde:

“Onze conflicten vermijden zorgt eigenlijk voor alleen nog meer conflicten in mijn hoofd. Ik ga de straat op voor afleiding. Zodra ik thuis ben ga ik proberen moeilijke situaties en discussies wél met jullie aan te gaan. Ik weet dat dit een uitdaging zal zijn en heb het nodig dat ik daarin van jullie mag leren, dus ook fouten mag maken.”

In de laatste weken hier kreeg ik het bericht dat ik ben aangenomen voor de VAVO. Na 1,5 jaar thuiszitten ga ik na de zomer weer naar school. Mijn HAVO afmaken. Stap voor stap richting mijn toekomst.

Maar ik weet ook: terug in Nederland wordt het niet alleen maar makkelijk. Thuis zijn er nog steeds dingen die me raken. Soms voel ik me niet gehoord. Of durf ik mijn grenzen niet aan te geven, omdat ik bang ben dat het dan ‘ontploft’. In de wekelijkse gesprekken met mijn ouders ontdekte ik:

Mijn gevoelens zijn geen kritiek op jullie, maar echt gewoon mijn gevoelens. Ik ga mijn best doen om in rust jullie meer te vertellen over wat me bezig houdt.”

Ik weet dat ik soms hulp nodig heb. Maar ik wil ook graag de ruimte om dingen zelf uit te vogelen. Ik weet nu dat ik dat kan. En als ik val, wil ik leren weer op te staan.

Ik ben trots. Op hoe ver ik ben gekomen. Under The Fig Tree was de juiste tussenstop. Niet perfect, niet makkelijk, maar precies wat ik nodig had. Ik ben nog niet klaar. Maar ik ben weer begonnen aan het opbouwen van mijn leven.