Een klein meisje, zes jaar nog maar. Avond aan avond kijkt ze Frozen. Er is niemand die zegt dat het te laat wordt, want er is niemand thuis. School doet een melding. En terwijl moeder blowend op de bank zit, wordt Gaia met haar zusje opgehaald en naar een pleeggezin gebracht.
Een nieuw huis.
Als ze twaalf jaar is beginnen de problemen. Een grote mond, boze buien en een eindeloze strijd om vrijheid en regels. Pubergedrag 2.0. Pleegmoeder raakt ten einde raad. Na de zoveelste ruzie belt ze voogd. Het gaat niet meer; Gaia, inmiddels veertien jaar, en haar zusje moeten vertrekken. Ze worden naar de crisisopvang gebracht. Een nieuw huis. Nog een keer.
De problemen verergeren. Niemand lijkt grip te krijgen op het boze meisje dat zich verschanst achter brutale blikken en harde schreeuwende woorden. School stagneert, ze begint te blowen en iedere poging tot therapie of traumabehandeling wordt minachtend weggewuifd. Zelfs de relatie met haar zusje, het enige familielid dat ze nog heeft, bezwijkt onder de druk van haar gedrag. Zus stapt uit het contact. Nu heeft Gaia niemand meer. Na een arrestatie is de maat vol. Een gesloten plaatsing lijkt de enige optie.
Nu heeft Gaia niemand meer.
Die dag krijgen we een telefoontje van Gaia’s ambulant begeleider. Niemand ziet het meer zitten met Gaia, maar deze begeleider heeft nog hoop voor haar. Ze vraagt om een kans. Een kans voor dit bezeerde, boze meisje om afstand te nemen en tot zichzelf te komen. En zowaar, ook Gaia zelf lijkt in te zien dat er iets moet gebeuren. Na een pittige intake, waarin we haar aan de tand voelen over haar motivatie en beweegreden om naar Spanje te komen, nemen we haar aan. Mét een beetje reserve, dat wel.
In de maanden die volgen zien we een boze, vroegwijze jonge vrouw langzaam verzachten.
De structuur en de rust doen haar goed. Het leven met afstand en in de huiselijke setting blijkt haar te helpen om tot zichzelf te komen. En met het verzachten komen de tranen. Over de eenzaamheid en de afwijzing, over de leegte en het bijna niet durven hopen voor de toekomst. Langzaam maar zeker komt er ruimte voor een gesprek. We mogen haar helpen om stappen te zetten in het herstel van de relatie met haar zus. De achterstand met school wordt ingehaald. En als ze op filmavond een film mag kiezen, kiest ze Frozen. For old time sake.
Terwijl ze met opgetrokken benen op de bank zit, is ze eindelijk weer het 15-jarige meisje dat ze zou moeten zijn.
Wanneer Gaia aan het einde van het traject bij Under the Fig Tree naar huis gaat, is dat niet op weg naar een gesloten plaatsing, maar naar een woonplek met perspectief op zelfstandigheid. Ze heeft bewezen dat ze dat kan. Het contact met zus is volledig hersteld en ze heeft zich ingeschreven voor een vervolgopleiding.
Inmiddels zijn we vier maanden verder en woont ze nog op dezelfde plek. Met haar zus is ze hechter dan ooit. Ze gaat keurig naar school en het blowen is voorbij. De samenwerking met haar begeleiders is stukken beter dan het geweest is en dat maakt haar minder alleen. Gaat het volmaakt? Nee. Ze blijft een kleine rebel en heeft nog veel stappen te zetten. Maar een nieuwe weg is ingeslagen. En dat biedt, ondanks de zorgen die blijven bestaan, hoop en perspectief voor de toekomst.
Voel je bij het lezen van deze blog raakvlakken met jouw situatie of iemand uit je familie? We hebben momenteel plek voor nieuwe aanmeldingen. Neem gerust contact met ons op, ook is er meer informatie beschikbaar op onze website.
*De naam en het meisje op de foto zijn wegens privacy redenen niet de persoon in kwestie.
Comments